Okres buntu naszej pociechy to jeden z najtrudniejszych okresów zarówno w jego jak i naszym życiu. O ile mamy szczęście przemiana naszego dziecka może przejść łagodnie ograniczając się jedynie do kłótni i ewentualnych „fochów”. Niestety ku rozpaczy rodziców czasami rewolta bywa bardziej ostentacyjna. Dużo zależy na ile nasze dorastające dziecko ma zadziorny charakter, od towarzystwa w jakim aktualnie się obraca oraz od jego bieżących problemów. Na nieszczęście im silniejsza forma buntu, tym gorszych czynów dokonuje nasze kochane „maleństwo”. Często z powodu natłoku kłopotów dziecko decyduje się na ucieczkę z domu. Na tak zwanym gigancie nastolatek ma fałszywe poczucie wolności i laby. Wydaje mu się, że jego postępek jest wielce dojrzały, a rodzice zostali dostatecznie ukarani. Jest to błędne myślenie, które młodzian tak naprawdę zrozumie dopiero gdy sam zostanie rodzicem. Natomiast zanim do tego dojdzie umysł nastoletniego buntownika przepełniony jest goryczą i pretensjami do całego świata. Niestety tak młody człowiek nie zdaje sobie sprawy z zagrożeń jakie niesie jego „samodzielna wycieczka”. Wydaje mu się, iż jest w tej chwili panem i władcą wszechświata, a tak naprawdę jest zaledwie potencjalną ofiarą.
